Ένα απίθανο κατόρθωμα

 Απόσπασμα από το βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ, "Ο μεγάλος φιλικός γίγαντας"

 

- Είναι εσύ έτοιμη να ξεκινήσει; ρώτησε ο ΜΦΓ.

- Είμαι έτοιμη! Φώναξε η Σόφη κι η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά στη σκέψη του τι επρόκειτο να κάνουν. Ήταν πραγματικά ένα άγριο και τρελό πράγμα. Ίσως να τους έριχναν και στη φυλακή.

Ο ΜΦΓ έβαλε τη μεγάλη του μαύρη κάπα.

Στρίμωξε τη γυάλα μέσα σε μια τσέπη της κάπας του. Σήκωσε  τη μακριά σαν τρομπέτα ονειροφυσήχτρα. Έπειτα γύρισε και κοίταξε τη Σόφη που ήταν ακόμα πάνω στο τραπέζι.

- Το ονειρομπούκαλο είναι μες στην τσέπη μου, είπε. Θα καθίσει εσύ μαζί του μέσα κει στο ταξίδι;

- Ποτέ! Κραύγασε η Σόφη. Αρνούμαι να καθίσω δίπλα σ’αυτό το κτηνώδες πράγμα!

- Τότε πού θα καθίσει εσύ; τη ρώτησε ο ΜΦΓ.

- Η Σόφη τον κοίταξε για λίγο από πάνω ως κάτω.

Έπειτα είπε:

- Εάν είχες την καλοσύνη να στρίψεις ένα από τα ωραία μεγάλα αφτιά σου έτσι που να είναι ίσιο σαν πιάτο, θα γινόταν μια πολύ άνετη θέση να καθίσω.

- Μα το γυάλινο το μάτι, αυτή είναι απίθανα καλή ιδέα! Είπε ο ΜΦΓ.

Αργά άρχισε να γυρίζει το τεράστιο δεξιό του αφτί μέχρι που αντίκρισε τα ουράνια σαν ένα μεγάλο κοχύλι. Σήκωσε τη Σόφη και την τοποθέτησε μέσα του. Το αφτί, που είχε το μέγεθος ενός μεγάλου δίσκου σερβιρίσματος, ήταν γιομάτο με τις ίδιες αυλακιές και πτυχές που έχει ένα ανθρώπινο αφτί. Ήταν εξαιρετικά αναπαυτικό.

«Ελπίζω να μην πέσω μέσα στην τρύπα του αφτιού σου», σκέφτηκε η Σόφη κι απομακρύνθηκε από το μεγάλο στόμιο που ήταν ακριβώς δίπλα της.

-Πρόσεξε μην πέσει μές στην τρύπα του αφτιού μου, της είπε ο ΜΦΓ. Θα μου ’δινε τρομοφοβερό αφτίπονο. Το ωραίο μ’αυτή τη θέση ήταν ότι μπορούσε η Σόφη να του μιλάει κατευθείαν στ’ αφτί. Εσύ με γαργαλάει λιγάκι, είπε ο ΜΦΓ. Μην πολυκουνιέται παρακαλώ.

- Θα προσπαθήσω, είπε η Σόφη. Είσαι έτοιμος;

- Άιιιι! Κραύγασε ο ΜΦΓ. Μην κάνει αυτό.

- Δεν έκανα τίποτα, είπε η Σόφη.

- Άιιιι! Εσύ μιλάει πάρα πολύ δυνατά! Εσύ ξεχνάει ότι εγώ ακούει κάθε μικρό τζιτζιμιτζιπραγματάκι πενήντα φορές δυνατότερα από το συνηθισμένο. Φαντάσου τι γίνεται σαν φωνάζει εσύ δίπλα στ’αφτί μου!

«Στο καλό», σκέφτηκε η Σόφη. «Το ξέχασα αυτό»

- Η φωνή σου ακούγεται σαν σεραυνός και κάλιπιγγες!

- Συγνώμη! Ψιθύρισε η Σόφη. Είναι καλύτερα έτσι;

- Όχι! Φώναξε ο ΜΦΓ. Ακούγεται σαν να ρίχνει πυροβολαρχία!

- Τότε πώς να σου μιλάω;ψιθύρισε η Σόφη.

- Μη! Φώναξε ο φτωχός ΜΦΓ. Μη σε παρακαλώ! Κάθε λέξη σου είναι σαν να μου ρίχνεις μπαζουκοβόμβες μες στην τρύπα του αφτιού μου!

Η Σόφη δοκίμασε να μιλήσει μέσα απ’τα χείλια της.

- Καλύτερα; Ρώτησε.

Μίλησε τόσο σιγανά που κι αυτή η ίδια δεν μπόρεσε ν’ακούσει τη φωνή της.

- Καλύτερα, είπε ο ΜΦΓ. Τώρα εγώ σ’ακούει πολύ όμορφα. Τι ήθελε να μου πει μόλις τώρα;

- Ρωτούσα αν είμαστε έτοιμοι.

- Εμείς έφυγε! Φώναξε ο ΜΦΓ κατευθυνόμενος προς την έξοδο της σπηλιάς. Έφυγε για να συναντήσει την Αυτής Μεγαλειώδη τη Βασίλισσα!

Έξω από τη σπηλιά κύλησε τη μεγάλη στρογγυλή κοτρόνα πίσω στη θέση της και ξεκίνησε μ’ ένα καταπληκτικό καλπασμό.