Ανταγωνισμός και φιλία-Ένα σχολείο στην εξοχή

 Ανταγωνισμός και φιλία

"Ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα η δεσποινίς Στέισι οργάνωσε ένα ειδικό τμήμα για τους προχωρημένους μαθητές. Κάθε μέρα η ομάδα αυτή έμενε στο σχολείο μετά τα κανονικά μαθήματα, για να μελετήσει για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Κουίν, στο διδασκαλείο του Σαρλοτάουν. Η Άννα ενθουσιάστηκε, όταν την συμπεριέλαβαν στην ομάδα.
Η Άννα και ο Μάθιου ήθελαν να προσφέρουν στην Άννα την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση που μπορούσαν. Η Μάριλα πίστευε ακράδαντα πως ένα κορίτσι έπρεπε να είναι ικανό να κερδίζει τη ζωή μόνο του. Δυστυχώς ο κύριος και η κυρία Μπάρι δεν πίστευαν το ίδιο κι έτσι δεν επέτρεψαν στην Νταιάνα να παρακολουθήσει το τμήμα.
Την πρώτη μέρα που η τάξη για το Κουίν έμεινε στο σχολείο για επιπλέον μαθήματα η Νταιάνα γύρισε στο σπίτι μόνη. Η Άννα παρακολούθησε την καλύτερή της φίλη να χάνεται στο μονοπάτι κι ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό της. Έκρυψε το πρόσωπό της μέσα στο βιβλίο της, γιατί δεν ήθελε να δουν τα δακρυσμένα μάτια της ούτε ο Γκίλμπερτ Μπλάιθ ούτε η Τζόζι Πάι.
Οι μαθητές αφοσιώθηκαν στις σπουδές τους. Αυτό έδινε κάποιο σκοπό στη ζωή τους, αν και ο καθένας είχε διαφορετικά σχέδια.
-Η Ρούμπι Γκίλις θέλει απλώς να διδάξει λίγα χρόνια, μέχρι να παντρευτεί, είπε η Άννα στη Μάριλα.
Η Τζέιν Άντριους πάλι λέει πως θα γίνει δασκάλα για πάντα και δεν θα παντρευτεί. Λέει πως θα πληρώνεται, για να διδάσκει, ενώ ένας σύζυγος δεν σε πληρώνει για τίποτα από όσα κάνεις.
Η Άννα δεν ήξερε τι σχέδια είχε ο Γκίλμπερτ Μπλάιθ. Από τότε που αρνήθηκε τη φιλία της στη λίμνη, ο Γκίλμπερτ την αγνοούσε εντελώς.Μιλούσε και αστειευόταν με τα άλλα κορίτσια. Αντάλλασσε βιβλία μαζί τους και γύριζαν παρέα από το σχολείο, αλλά την Άννα την αγνοούσε εντελώς.
Η Άννα έλεγε στον εαυτό της πως δεν την ένοιαζε, αλλά την ένοιαζε. Κατά βάθος 'ηξερε πως δεν ήταν θυμωμένη πια με τον Γκίλμπερτ, αλλά τώρα ήταν πολύ αργά. Αντίθετα, ήταν σφοδροί αντίπαλοι μέσα στην τάξη, αποφασισμένοι να κατακτήσουν και οι δύο την πρώτη θέση."


Απόσπασμα από το βιβλίο "Η Άννα των αγρών".

Ένα σχολείο στην εξοχή

"Τότε ο Βιτάλι, βγάζοντας το μαχαίρι από την τσέπη του, απόκοψε απ' τη σανίδα ένα λεπτό φύλλο ξύλου, το λείανε κι απ' τις δυο πλευρές κι έπειτα το 'κοψε τετραγωνάκια, δώδεκα μακριά, σχεδόν ομοιόμορφα, τετράγωνα.
Δεν τον άφηνα από τα μάτια μου, αλλά για να πω την αλήθεια, όσο κι αν πάσχιζα, δεν καταλάβαινα. Πώς μ' αυτά τα κομματάκια ξύλο μπορούσε να φτιάξει βιβλίο; Ήξερα πως ένα βιβλίο έπρεπε να έχει κάμποσα φ'υλλα χαρτί και πάνω τους χαραγμένα μικρά μαύρα σημάδια. Πού ήταν τα φύλλα του χαρτιού; Πού ήταν τα μαύρα σημάδια;
-Πάνω σε κάθε τετραγωνάκι, κι από τις δύο πλευρές του, μου είπε, θα χαράξω αύριο με τη μύτη του μαχαιριού μου, ένα γράμμα του αλφάβητου. Έτσι θα μάθεις το σχήμα των γραμμάτων, κι όταν θα τα μάθεις καλά, χωρίς να μπερδεύεσαι, θα τα βάζεις το 'να κοντά στο άλλο, για να σχηματίζεις λέξεις. Όταν θα μάθεις να σχηματίζεις τις λέξεις που θα σου λέω, τότε θα 'σαι σε θέση να διαβ΄ζεις μέσα σ' ένα βιβλίο.
Πολύ γρήγορα γέμισαν οι τσέπες μου κομματάκια ξύλο και σε λίγο έμαθα ν' αναγνωρίζω τα γράμματα του αλφαβήτου. Για να μάθω όμως να διαβάζω δυσκολεύτηκα πολύ, κι ήταν στιγμές που το μετάνιωνα, δεν ήταν από τεμπελιά, αλλά γιατί ένιωθα να θίγεται ο εγωισμός μου.
Μαθαίνοντάς μου γράμματα, ο Βιτάλι σκεφτηκε πως θα μπορούσε, να μάθει μαζί μου κι ο Καπί. Μια κι ο σκύλος είχε καταφέρει να βάλει τους αριθμούς της ώρας μέσα στο κεφάλι του, γιατί να μη βάλει και τα γράμματα;"

Απόσπασμα από το βιβλίο "Χωρίς οικογένεια".