Η αγνώριστη του Διονύσιου Σολωμού

Ποια είναι τούτη
που κατεβαίνει
ασπροεντυμένη
απ’ το βουνό;

Τώρα `που τούτη
η κόρη φαίνεται
το χόρτο γένεται
άνθι απαλό.

Κ’ ευθύς ανοίγει
τα ωραία του κάλλη
και το κεφάλι
συχνοκουνεί.

Κ’ ερωτεμένο,
να μη το αφήσει
να το πατήσει
παρακαλεί.

 

 

 

 

 

Κόκκινα κι όμορφα
έχει τα χείλα
ωσάν τα φύλλα
της ροδαριάς.

Όταν χαράζει
και η αυγούλα
λεπτή βροχούλα
στέρνει δροσιάς.

Και των μαλλιώνε της
τ’ ωραίο πλήθος
πάνου `σ’ το στήθος
λάμπει ξανθό.

Εχουν τα μάτια της
οπού γελούνε
το χρώμα που `ναι
'ς τον ουρανό

Ποια είναι τούτη
που κατεβαίνει
ασπροεντυμένη
απ’ το βουνό;