Ο βράχος της Μονεμβασιάς είναι ακίνητος κι ασάλευτος. Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα 'ναι πάντα. Όμως με τον κόσμο δεν είναι το ίδιο. Ο κόσμος γυρίζει σαν μια τεράστια σβούρα. Αλλάζει. Μεγάλα ιστορικά γεγονότα πυκνώνουν τις σελίδες του χοντρού βιβλίου της ιστορίας. Λαοί χάνονται και έθνη γεννιούνται.
Πώς ήταν δυνατόν το Βυζάντιο ν' αποφύγει αυτή την παγκόσμια μοίρα;
Από το 1081 ως το 1204 ο βυζαντινός κόσμος έμεινε ενωμένος αλλά τα πράγματα είχαν αλλάξει πολύ.
Το Βυζάντιο είχε χάσει σπουδαία έδαφη στη Μικρασία, που δεν μπορούσε να τα πάρει πίσω, όπως στην εποχή του Ηρακλείου και του Λέοντα Γ΄ του Ίσαυρου.
Στο εσωτερικό είχε κλονιστεί η εξουσία, ο στρατός, η οικονομία.
Στο εξωτερικό ο αγώνας έγινε διμέτωπος. Για πρώτη φορά η αυτοκρατορία, που τόσες αιώνες αγωνιζόταν να κρατήσει πέρα από τα ανατολικά της σύνορα τους αντιπάλους της χριστιανοσύνης, δεχόταν τώρα την επίθεση των λαών της Δυτικής Ευρώπης και μάλιστα με μανία και φανατισμό.
Αυτές οι επιθέσεις από τη δύση είχαν δύο πηγές: Πρώτα την επεκτατική δράση των Νορμανδών της Νότιας Ιταλίας και ύστερα την κίνηση των Σταυροφόρων προς τους Αγίους Τόπους.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Αγγελικής Βαρελλά, "Καλοκαίρι στη Μονεμβασιά", σελ. 86, εκδόσεις Χρυσή Πέννα, Αθήνα 1980
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή