Η ελληνική σημαία

Απόσπασμα από το βιβλίο της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη, "Ο αγέρας παίζει φλογέρα"

 

Μιλούσανε δυο νεράιδες.

-Τι σημαία να δώσουμε σ’ αυτή τη χώρα; είπαν και έδειξαν την Ελλάδα.

-Ας ρωτήσουμε την ίδια, είπε η μια.

-Ας ρωτήσουμε, συμφώνησε και η άλλη.

Βρήκαν την Ελλάδα να λούζεται σε μια καταγάλανη θάλασσα και να στεγνώνει κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο.

-Κυρά, κυρά αρχόντισσα,

κυρά μας παινεμένη,

Ελλάδα δοξασμένη,

Τι χρώμα θέλεις να ‘χει η σημαία σου;

-Να ρωτήσω τα παιδιά μου, είπε η Ελλάδα.

Τα μισά παιδιά της ζούσαν στη στεριά, παιδεύονταν με τη γη και τα βουνά.

-Κυρά, κυρά αρχόντισσα,

κυρά μας παινεμένη,

 Ελλάδα δοξασμένη,

σκληρός ο τόπος.

Και η δουλειά σκληρή.

Μα άσπρα περιστέρια οι ψυχές μας.

 Γι’ αυτό άσπρη, ολόασπρη τη θέμε τη σημαία μας.

Τα ‘γραψε τα λόγια αυτά σε χρυσόδετο τεφτέρι η Ελλάδα.

-Ας πάω τώρα να ρωτήσω και τ’ άλλα μου παιδιά, τα παιδιά της θάλασσας, είπε η Ελλάδα.

Τα βρήκε να παλεύουν με τα δίχτυα. Να τα τραβούν με κόπο, γιατί ήταν γιομάτα απ’ ασημένια λαχταριστά ψάρια.

-Κυρά, κυρά αρχόντισσα,

κυρά μας παινεμένη,

Ελλάδα δοξασμένη,

εμάς οι ψυχές μας είναι δοσμένες στο γαλανό νερό.

Τούτη η θάλασσα η μεγάλη, που μας δίνει χαρά και ζωή, θέλουμε να χωρέσει στη σημαία μας.

Τα ‘γραψε και τούτα τα λόγια η Ελλάδα σε χρυσόδετο τεφτέρι και το ‘δωσε, το τεφτέρι, στις νεράιδες.

-Έτσι να γίνει, είπαν εκείνες.

Και τότε μέσα από την αφρισμένη θάλασσα βγήκε τ’ ασπρογάλανο πανί κι απλώθηκε σε ουρανό και γη. Κείνη την ώρα ο ήλιος άστραψε, έσκυψε, φίλησε το πανί και το φίλημά του έγινε ένας ολόχρυσος σταυρός.

-Η σημαία μας, είπε η Ελλάδα. Η σημαία για τα παιδιά της στεριάς, για τα παιδιά της θάλασσας.