Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Μέσα στον πολύχρωμο λουλουδότοπο που λέγεται «παιδική λογοτεχνία», η παιδική ποίηση είναι ένα κρινάκι… Ένα εύθραυστο, δροσερό κρινάκι που πρέπει να το αγγίξεις με ιδιαίτερη προσοχή για να μη χάσει το άρωμά του. Αυτό το λεπτό άρωμα που τόσο μαγεύει την παιδική ψυχή!

Άραγε πόσες ευκαιρίες έχουν σήμερα τα παιδιά μας να καλπάζουν με το φτερωτό αλογάκι στον ονειρικό τους κόσμο; Εδώ αξίζει να παραθέσω ένα απόσπασμα από μία ομιλία του αξέχαστου δάσκαλου και συγγραφέα Γιάννη Ιωαννίδη. Ο Γιάννης Ιωαννίδης αναφέρεται στην «ενός λεπτού ποίηση» που εισήγαγε μια νεαρή δασκάλα από το Ισραήλ. «Όταν τα παιδιά μπαίνουν στην τάξη και ησυχάσουν, η δασκάλα αρχίζει τη μέρα απαγγέλλοντας ένα μικρό ποίημα, που έχει πάρει από συλλογή ποιημάτων για παιδιά. Όλα τα παιδιά αγαπούν αυτή την ώρα της ποίησης και σίγουρα αυτή η εμπειρία θα προκαλούσε πολλά από αυτά το ενδιαφέρον να διαβάσουν ή να ακούσουν ένα ολόκληρο βιβλίο με ποιήματα». Και αυτό, γιατί ο άνθρωπος κλείνει μέσα του τον ρυθμό και την αρμονία τη στιγμή που θα γεννηθεί. Η ανάγκη αυτή άλλωστε αποτέλεσε το κίνητρο για τη δημιουργία μιας κατηγορίας δημοτικών τραγουδιών. Είναι αυτοσχέδια τραγούδια που λέγονται από γυναίκες του λαού μας την ώρα που χορεύουν στην αγκαλιά τους τα μικρά τους παιδιά ή όταν τα νανουρίζουν. «Κοιμήσου αστρί, κοιμήσου αυγή, κοιμήσου νιο φεγγάρι…»

Με τη βοήθεια της ποίησης μπορούμε να μεταδώσουμε στο παιδί μηνύματα αγάπης, καλοσύνης και τρυφερότητας, με την προϋπόθεση ο ποιητικός λόγος να έχει αμεσότητα, ευαισθησία και χιούμορ και να δίνει φτερά στη φαντασία. Να αναβλύζει αβίαστα από την καρδιά σημαδεύοντας εύστοχα τις παιδικές ψυχές μέσα στο μέτρο της απλότητας και της αρμονίας.

Άπειρα είναι τα θέματα που εμπνέουν την παιδική ποίηση, αφού ο κόσμος του μικρού παιδιού είναι πηγή ανεξάντλητη. Η σχολική ζωή… Η φιλία… Τα παιχνίδια… Η φύση και το περιβάλλον… Ο ζεστός χώρος του σπιτιού…

Η ποίηση ασκεί μαγική επίδραση στον ψυχικό και πνευματικό κόσμο του παιδιού. Έρχεται απαλά κι αθόρυβα ν’ αγγίξει την καρδιά του και να φωτίσει τα πρώτα δειλά του βήματα, αφού είναι το πρώτο λογοτεχνικό είδος που αισθάνεται κι αγκαλιάζει από την νηπιακή του ηλικία.

Ντίνα Χατζηνικολάου