Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ-ΕΦΗΒΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ο Φίλιππος δολοφονείται

 

 

"... Μπορεί να έλεγε ό,τι ήθελε η Ολυμπιάδα, όμως ο Φίλιππος ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς κι εκείνος ήταν πολύ περήφανος που ακολουθούσε τα βήματά του!

Αυτή η περηφάνεια έφεγγε στο πρόσωπου του Αλέξανδρου τη στιγμή που ετοιμάζονταν κατεβαίνοντας απ' το Βουκεφάλα να μπει στο θέατρο, μα ο Ηφαιστίωνας δεν πρόλαβε να τη δει. Είδε μονάχα το άλογο να ορμάει στην ορχήστρα αγριεμένο, όπως τη μέρα που το 'φεραν να το πουλήσουν στο βασιλιά. Τα χρυσοστόλιστα χαλινάρια του σέρνονταν καταγής... Κι άκουσε την Κλεοπάτρα να ουρλιάζει... Η Κλεοπάτρα καθόταν στα τιμητικά καθίσματα, μπροστά ακριβώς απ' την πάροδο του θεάτρου. Η Κλεοπάτρα μπορούσε να δει!

Όμως ο Ηφαιστίωνας δεν μπορούσε να δει τίποτα πια, καθώς ο κόσμος είχε σηκωθεί απ' τις κερκίδες και ούρλιαζε τσαλαπατώντας ο ένας τον άλλο, έτσι όπως ήθελαν να φτάσυν στην ορχήστρα, ακόμα κι οι στρατιώτες και τα παιδιά απ' το λόφο πάνω απ' το θέατρο. Ένας πανικός, που όμοιο του δεν είχε ξανανιώσει, χίμηξε να πνίξει τον Ηφαιστίωνα. Η σκέψη πως ο Αλέξανδρος ήταν μόνος σ' αυτό το τρομερό κάτι που είχε συμβεί τον πάγωσε! Ήταν ο τρόμος πως το εκδικούνταν οι θεοί γιατί έβαζε ανάμεσά τους το φίλο του κι ήταν και περήφανος από πάνω! Σα να 'ταν κυκλωμένος από χιλιάδες εχθρούς, κοίταξε με βλέμμα αγριεμένο ολόγυρα ψάχνοντας δρόμο να τρέξει κοντά του. Πέρα απ' το θέατρο, στο αμπέλι το αφιερωμένο στο θεό Διόνυσο, είδε τον Παυσανία να τρέχει κι από πίσω του το Λεοννάτο, τον Περδίκκα και τον Άτταλο."

[...]

"... Ο Αλέξανδρος έβγαλε το γιορτινό στεφάνι κι απ' τα δικά του μαλλιά. Το πέταξε καταγής

"Ο βασιλιάς πέθανε!" είπε επίσημα."

Απόσπασμα από το βιβλίο της Ελένης Δικαίου, "Οι θεοί δεν πεθαίνουνε στην Πέλλα", σελ. 29-30, 34.